Sería como un pequeño lugar de egocentrismo en el edificio "Yo" de la calle "Siempre".Un sitio donde jugar a quererme sea una ley y esté obligada a no llorar. Donde mis sueños se hagan realidad solo con cerrar los ojos. Un santuario. Un lugar pequeño y seguro en un mundo de egoísmo. Como un oásis en un cálido desierto; como un beso entre mis lágrimas. Un reducto de paz donde podría parar a pensar en como ser mas felíz. Donde el dolor no existiera. Donde las lágrimas se negaran a salir por miedo a molestar. Un pequeño rincón de amor propio.

20.6.11


Si me canse de esperar, fue porque el tiempo no curó ni una herida. 
Si me cansé de olvidar, fue porque el 
olvido es la ''pastilla suicida''. 
Si me cansé de perdonar, fue porque cuando duele nunca, nunca se olvida. 
Si me cansé de mentir, fue porque la verdad lastima solo al principio. 
Si me cansé de dormir, fue porque al ''sueño'' no lo sueño dormida. 
Si me cansé de asistir, fue porque asistiendo o no asistiendo siempre empezaron sin mí. 
Si me cansé de ceder, fue porque cediendo te vas muriendo en vida. 
Si me cansé de llorar, fue porque en las lágrimas no encontré salida. 
Si me cansé de siempre correr, fue porque muchas cosas las perdí por correr noche y día. 
Si me cansé de mirar, fue porque mirando vi una vez a la muerte. 
Si me cansé de perder, fue porque una vez me desangré por perderte.